kateban.com kateban.com https://rafi.kateban.com/post/5282 fa ]]> kateban.com https://rafi.kateban.com/post/5216 fa ]]> kateban.com https://rafi.kateban.com/post/5215 fa ]]> kateban.com https://rafi.kateban.com/post/5214 fa ]]> kateban.com https://rafi.kateban.com/post/4877 fa ]]> kateban.com https://rafi.kateban.com/post/4855 fa تصویری که از ساختار حکومتی نظام‌های سلطنتی ایران در بخش عمده‌ای از رسالات و بررسی‌های تاریخی وجود دارد، سیمای یک «نظام سلطنتی سلسله‌مراتبی مطلقه» است که همه چیز در آن در نهایت از تصمیماتِ شخصی فرد حاکم سرچشمه می‌گیرد. با وجود این، در میان اسناد و متون تاریخی با شواهد متعددی دال بر وجود نهادهای مشورتی و یا آداب و سنن مشورت روبه‌رو می‌شویم که تصویر دیگری از نظام تصمیم‌گیری در دربارهای ایرانی ارائه می‌دهد. یکی از این نهادهای مشورتی که در دستورنامه‌های آداب درباری موجود در دربار صفوی به صراحت از آن یاد شده و حتی تشکیل جلسات آن با آداب و تشریفات به‌خصوصی همراه بوده، «مجمع امرای جانقی» است. در این مقاله نخست به پیشینۀ تاریخی سنت «جانقی» در دوره صفوی و چگونگی شکل‌گیری آن پرداخته شده و پس از ارائه توصیف کوتاهی از ساختار، ارکان و حوزۀ اختیارات «مجمع امرای جانقی»، آداب برگزاری جلسات این مجمع با توجه به گزارش‌های موجود در دستورنامه‌های آداب درباریِ به ‌جای ‌مانده از دورۀ صفوی، مورد بررسی قرار گرفته است. ]]> kateban.com https://rafi.kateban.com/post/4829 fa ]]> kateban.com https://rafi.kateban.com/post/4810 fa ]]> kateban.com https://rafi.kateban.com/post/4771 fa ]]> kateban.com https://rafi.kateban.com/post/4763 fa ]]> kateban.com https://rafi.kateban.com/post/4707 fa ]]> kateban.com https://rafi.kateban.com/post/4702 fa ]]> kateban.com https://rafi.kateban.com/post/4701 fa ]]> kateban.com